Maria

    

    O gün bizim birlikte geçirdiğimiz en mutlu gündü. Maria ile İstanbul’u, Boğazı izleyebileceğimiz bir tepeye çıkıp bir bankta oturmuş karşımızdaki Boğaz manzarasının tadını çıkarıyorduk. Gün batmak üzereydi. Bütün gün birlikte çok güzel vakit geçirmiştik. Günün yorgunluğunu atmam için bu güzel manzara ve Maria yeterdi. Başını omzuma koymuş, çıt çıkarmadan, huzur içinde düşüncelere dalmıştı. Bundan daha uygun bir vakit olamazdı. “Maria” dememle doğruldu ve bana tatlı tatlı baktı. Bir kez daha onun güzel gözlerine âşık olduğumu hatırladım. Artık hazırdım. Cebimdeki kutuyu çıkartıp ona uzattım. Çok şaşırmıştı. Gözleri doldu. Çocukluktan beri süregelen birlikteliğimizin evlilikle taçlanmasını o da istiyordu elbette. Ama aniden gelen teklif onu afallatmıştı. Dili tutuldu. Cevap veremedi. Kollarını boynuma dolaması verdiği cevapların en güzeliydi…

    Evlilik planlarımızı konuşarak yürümeye başladık. Uzun bir yürüyüşle onu Beyoğlu’ndaki bir iki katlı eski binaların bulunduğu mahallemize geldik. Maria ile biz komşu çocuklarıydık, birlikte büyüdük. Babası karşı çıkmazdı herhalde. Maria bir Rum kızıydı, doğduğundan beri bu mahalleden dışarı adım atmamıştı. Babası, hatta dedesi de bu mahalledeki iki katlı ahşap evde doğmuştu. Babası İskender Amca için bu ev çok kıymetliydi. Bir çivi dahi çaktırmazdı. Ben ise memur olan babamdan dolayı şehir şehir gezmiş, en sonunda babamın istifa etmesi ile beş parasız kalmış kendimizi burada bulmuştuk. Bir yakını sayesinde babam iş bulmuştu ve bütçemize yeten bulabildiğimiz ilk yere yerleşmiştik. Ne tesadüf ki bu evde genelde Rum halkın yaşadığı bu eski İstanbul mahallesiydi. Tabi ilk taşındığımızda diğer komşular, çocuklar kabullenemediler burada oturmamıza. Hiç arkadaşım yoktu ilk başlarda. Bir tek Maria sahip çıktı bana. Hiç unutmuyorum Maria’nın ilk taşındığımız zaman köşe başından bizi seyredip bana attığı o masum bakışı. O bakışı benim ona sırılsıklam âşık olmama yetmişti. Yıllardır süregelen çok güzel bir arkadaşlığımız vardı ve şimdi ise evleniyorduk artık. Hiç ayrılmadık, ayrılmayacaktık.

    Sabahın ilk ışıkları ile kalktım. Bugün büyük gündü. Maria eve gider gitmez babasına durumu anlatacaktı. Ben de hemen erkenden İskender Amca ile konuşup Allah’ın emri ile isteyecektim kızını. Babam ve annem vefat edince kimsem kalmadı bu dünyada. Bu yüzden bu görev bana düşüyordu. Rahmetli annemin dolabın en derinliklerine sakladığı bayramdan bayrama yıkanıp, ütülenen takım elbisemi özenle hazırladım, giyinip kuşanıp yola koyuldum. Hemen köşedeki tatlıcıdan Maria’nın babası İskender Amcanın en sevdiği lokumlardan hazırlattım ve dükkanına, arka mahalledeki küçük esnaf lokantasına doğru yürüdüm. Daha açılmamıştı. Saat çoktan öğlen olmuştu. Benim bildiğim İskender Amca bu saatlerde kasada oturmuş kahvesini yudumlayıp öğle yemeği için gelecek olan esnafı beklerdi. Bir terslik vardı. Yandaki çiçekçi dükkanından Osman Amca, kapıdan telaşla “Oğlum, daha gelmedi İskender. Ben de meraklandım, bir koşu gidip bir evine baksan ya. Hasta mı bu adam, sağ mı?”. Ben de telaşlanmıştım. Aklıma kötü ihtimaller getirmemeye çalıştım ama engel olamıyordum. Ya Maria’ya bir şey olduysa? İçimi tarif edemediğim garip bir his kapladı. “Sağ olasın Amca” deyip gerisingeri yola koyuldum. Yarım saatte sallana sallana gittiğim yolda bu sefer jet hızıyla gidiyordum. Ayaklarım artık vücudumdan bağımsızdı. Koşmuyordum ama dışardan gören biri beni koşuyormuş sanırdı. Mariaların kapısına vardığımda nefes nefese kaldığımı fark edip kapıyı çalmadan önce biraz soluklandım. Zile önce tereddütle bastım. Açan olmadı. İçerde ne bir ses vardı ne bir hareket. Kendinden emin bir şekilde bir kez daha bastım. Yine aynı şekilde kapı duvar. Bu kez kapıya vurmayı denedim. Eski tahta kapı “daha fazla ısrar etme de gir içeri” dercesine ilk vuruşumla aralanmıştı. Kapıyı tereddütle sonuna kadar açınca karşılaştığım manzara karşısında şok olmuştum. İskender Amca kanlar içinde yerde yatıyordu. Cansız bedeni delik deşikti. Maria? O neredeydi? Tüm evi olay benim üstüme kalır korkusu olmadan dolaştım. Kim yaptıysa her tarafı dağıtmış, evde bir şeyler aramıştı. Ama Maria’m, benim güzel sevgilim ortalıklarda yoktu. Elim ayağıma dolandı. Kim yapardı böyle bir şeyi? Kim ne isterdi onlardan? Maria’yı neden götürmüşlerdi? Yoksa… Aklımda bir sürü ihtimal, bir sürü soru işareti… Benim bir an önce Maria’yı sağ salim bulmam gerekti. Yaşamıyor olma ihtimalini düşündükçe göz yaşlarıma hâkim olamıyordum. Çaresizlik bütün vücudumu kaplamıştım. Ne yapacaktım? Sağlıklı düşünemiyordum. Sevdiğim kadın ne durumda öğrenmeden de düşünemeyecektim. Kazım abi… Kazım Abi’den yardım istemek geldi aklıma. Babamın en yakın arkadaşıydı. Onu bulmam lazımdı. Polisler geldi.  Komşular benden hızlı davranıp aramışlardı. Olup biteni onlara da anlattım. Bildiğim hiç düşmanları yoktu ki Maria orada diyeyim. Benim çocukluk aşkımı bulmam lazımdı.

     İlk ifademi verdikten sonra hızlıca Kazım abiyi aramaya koyuldum. Cüzdanımdan çıkarttığım, annem ile babamın cenazesinde elime sıkıştırdığı kebapçı kartviziti altındaki telefon numarasını tuşladım. Telefondan tok, yaşlıca bir ses “alo, buyurun” “Abi, ben Cengiz’in oğlu Kemal. Hatırladın mı abi.” “Ula hangi Cengiz? Ha bizim Hoca Cengiz mi? Vay koçum ne yapıyorsun ne ediyorsun. Hiç arayıp sorduğun da yok hayırsız! Sesini unutmuşuz.” Onun sitemine karşılık vermeyip hızlıca durumu anlattım. Çaresizce yardım istedim. “Allah alla! Kim yaptı acaba? Bizimkilerden değil. Olsa bilirdim. Ben bir sorup soruşturayım ama sen de ortalarda gezme. Gel ortalık sakinleşinceye kadar benim buralarda takıl. Hem yüzünü göreyim hem iki laf ederiz.” Bu cazip teklifi kıramadım. Tarlabaşı’ndaki kebapçı dükkanına doğru yürüdüm. Çaresizdim. Elimden beklemek haricinde bir şey gelmiyordu. İnşallah sağ salim bulunurdu güzel sevgilim. Hayallerimizdeki gibi yaşar giderdik. İsterse başka bir semte taşınır bu acıları bir kenara atar istediğimiz gibi huzurla yaşardık. Onun saçının bir teline zarar gelmesin yeterdi benim için.

   Hem hemen varmamak hem de kafamı dağıtmak için yolu baya uzatmıştım. Yürümem, sakinleşmem, enerjimi dışarı atmam gerekiyordu. İnsanlar ne kadar da rahatlardı sanki iki-üç sokak ötede bir adam öldürülmemiş, bir kadın kaçırılmamış, bir ev soyulmamış, hayatlar yıkılmamış gibi… insanların bu kadar rahat davranıyor olması beni iyice sinirlendiriyordu. Sinirimi bir sokaktan ötekine geçerek atıyordum. Bir an için durdum. Büfede duran bir kadın dikkatimi çekti bu kalabalıkta. Yanında uzunca boylu takım elbiseli kel bir adam. Adamın elinde büyükçe bir valiz. Aceleleri var gibi. Bu kıvırcık bukleli, siyah saçlar… Başındaki hasır şapka… Papatya desenli mavi tül elbise… Bana Maria’yı anımsattı. Onun da tıpkı o elbise gibi elbisesi vardı. O olabilir mi diye düşünmeye başladım. İçimi bir anda umut kapladı. Ama ne işi olur babası o halde iken orada. Hem yanındaki bu mafya tipli adam da kim? Arkası dönük bana, yüzünü göremiyordum. Emin değildim. Ya o değil ise ya zihnim bana bir oyun oynuyorsa, ya bu bir tesadüften başka bir şey değilse… Yürümeye başladılar. Onun Maria olup olmadığına emin olmam gerekiyordu. Peşlerinden ben de harekete geçtim. Takip etmem bana bir şey kaybettirmeyecekti. Eli kolu bağlı bir şekilde oturmaktan iyidir diye düşünüp bir süre takip ettim. Muhtemelen Taksim Meydanına doğru gidiyorlardı.  Oradan ya otogara ya da havaalanına gideceklerdi. Tahmin ettiğim gibi oldu. Meydandan havalimanı otobüslerine bindiler. Ben ise hala emin olamamıştım onun Maria olup olmadığına. Görüşü tıpkı oydu ama yüzünü hala görememiştim. İçimdeki his ise “O Maria” diye bağırıyordu. Ama aklımda yine de bir sürü soru işareti vardı. Hem bu adam kimdi, ne istiyordu ki Maria’dan? Ben de peşlerinden arkadaki otobüse bindim ve havalimanına doğru yol aldım.

    Bu kadar büyük bir şehirde havalimanında onları bulmam, hatta doğru havalimanını bulmam bile mucize olacak diye düşünmeden edemiyordum. Dakikalar geçtikçe içimdeki ümidin yerini koca bir boşluk kaplamıştı. Yorulmuştum. Hava kararmak üzereydi. Sabahtan beri oturmadığımı ve acıktığımı fark ettim. Biraz dinlenmeli ve sonrasında Kazım Abinin dükkanına doğru yol almalıydım. Yolcu bekleme salonuna doğru yürümeye başladım. Derken o papatya elbiseli kız ve iri kıyım adamı gördüm bekleme salonunda. Bu sefer yüzü bana dönüktü kızın. Biraz daha yaklaşırsam emin olacaktım onun Maria olduğuna. Her adım attığımda heyecanım yüz kat atıyordu. Sanki o Maria ve ben onu ilk defa görüyormuşum gibi. O olmama ihtimali yoktu aklımda. O güzel gözler, o kaşlar, o burun… Artık emindim. Maria idi o.

    Devam edecek…